Die oggend toe ek uitgevind het was daar “tegnologiese chaos” in die ateljee en ek moes letterlik die nuus gryp, 20 sekondes voor 09:00 en onvoorbereid die bulletin lees. Ek het met ‘n halwe oor op Monitor gehoor daar is ‘n joernalis op ‘n baie jong ouderdom oorlede, maar die naam het my verby gegaan.
Halfpad deur die bulletin begin ek die storie lees van die oorlede joernalis, Mandy Rossouw. Een van my Hoërskool Gimnasium Alma maters vir wie ek geweldig baie respek gehad het. Geskok en met vier stories nog oor in die bulletin en die dansliedjie wat voorlê na die nuus probeer ek my reaksie bepaal. Wat is nou die regte ding om te doen onder sulke omstandighede
In my geestesoog onthou ek ons tyd op skool en my verjaarsdag partytjie wat sy bygewoon het. Mandy was ‘n wonderlik en geweldige slim persoon.
Na die bulletin besluit ek om op lug my medelye uit te spreek oor Mandy se dood, speel ‘n flits en vra toe maar vir Johan of hy die dansliedjie kan aankondig. Dit het eenvoudig net nie reg gevoel nie.
Dit het my ook herinner aan die tyd toe my pa oorlede was en ek ‘n paar dae daarna ‘n program moes aanbied. Dit was Desember-vakansie en niemand anders was beskikbaar om Reis Sonder Grense saam te stel nie. Net soos daardie dag moes ek voortgaan op lug vir drie ure asof alles normaal is. Mense se lewens gaan mos maar voort. ‘n Ma luister na die program en wag vir die omroeper se beloofde resep. ‘n Student sien uit na die fiksheidsgesprek en ‘n siel op wiele wil uitvind wat daardie week in die Vat 4 kompetisie gewen kan word.
Ek het hierdie blog begin skryf met die gedagte om te gesels oor die impak wat ons op die wêreld het nadat ons die lewe agterlaat, maar ek besef nou ek wil eintlik net sê, daar is baie mense wat ons verlaat “voor hulle tyd”, maar so geweldige indruk op ons lewens gemaak het. Dankie.
Hi Martilize
Jou berig het werklik inpak gemaak vanoggend toe ek dit lees. Dis so waar wat jy se. So twee jaar terug as jy kan onthou het ek vir n dubbele hart omleining gegaan in Kuilsrivier se harteenheid. Na die operasie moes die proffessor wat my gedoen het medeel, ek moet baie geseend wees want God het my nog n kans gegee. Net voor hulle my moes weer toemaak moes hulle eers weer my hart laat klop. Hy wou nie en na die 5de kprobeer slag het hy begin klop. Dis n tweede geleendheid, n goue een om dinge reg te maak en die lewe uIt n Ander oogpunt aanskou. Met meer liefde en respek. Vandag Le ek letterlik weer waar ek 2 jaar terug gele het op die vooraand van nog n hartomleiding onwetend wat wag. Dis n vrees wat mens innerlik moet veg……..en hoe swak is ons maar. Ek het tot die besef gekom Al is n mens so swak sal jy vebaas wees hoe sterk jou gees eintlik is ……. Hoe hy baklei om nog by jou geliefdes te bly.
Ek kry julle jammer wanneer julle so in die publiek moet voorgaan tsv julle seer. Dis ‘n baie goeie idee om ‘n blog te begin om ‘n mens se seer te beskryf en dit te verwerk. Daar buite sal iemand wees wat verstaan waardeur jy gaan.
Wil net se: Ek moes dit ookal ervaar….dis ‘n pyn wat so erg is dat mens eintlik nie weet hoe jou hart dit hanteer nie. By ‘n BoekeFees in Bloemfontein, met die launch van my ‘Ek DINK, Ek VOEL, Ek IS!’ het die Lapa personeel my so weggehou van die oggend koerant, en allerande dinge voor my op die tafel neergesit, om my aandag van die koerant weg te kry….Die launch was vooraf sterk geadverteer, en ek kon nie uitdraai nie. Die man van my lewe is twee weke voor die launch oorlede….en toe ek uiteindelik die koerant beslis nadertrek, toe lees ek op die voorblad: ‘Skrywer se se eie toets: Hoe gaan sy haar emosies bestuur?’ (Toe was daar ‘n artikel oor sy dood ens.) Ja, dit was ook voor sy tyd….en soms weet ek gladnie mooi of mens moet leef of vandag die laaste dag is nie, of die eerste dag nie. Seker maar beide. Ek wil net noem dat ek jou uitsendings baie geniet. Ek kry baie vreugde uit die styl en dit wat jy ‘deur dieluggolwe’ uitstraal. Stay BLESSED!
Hi! Steve Hofmeyer het ook die gevoel te kenne gegee oor van sy medekunstenaars. Daar is mense wat jou paaie altyd sal kruis wat uit jou lewe verdwyn agv dood of soms net verhuising wat jy so mis. Soms omdat die persoon ‘n rolmodel was of geliefde by wie jy nog kon leer of vir wie jy iets kon doen. Hul skep ook ‘n emosionele sekuriteit,wat jy mis wanneer hulle weg is.